Abone Ol: 
Teknolojik cihazlarla birden fazla alarm ayarlayabilme özelliği, yataktan kalkma çilesini oldukça basit bir hale getiriyor. Çoğu insan, uyanmak için ekstra bir emeğe ihtiyaç duymaz. Ancak 20. yüzyılın başlarında İngiltere‘de durum böyle değildi. Knocker-Uppers olarak bilinen “Uyandırıcılar” işe gitmek için kalkması gerekenlerin pencerelerine tıklatarak onları uyandırıyordu.
Endüstri Devrimi ile birlikte kırsaldaki işçiler kasaba ve şehirlere yerleşti. Sadece kentlerin hızlı tempolu endüstriyel işlerine değil, programlara uyum sağlamak zorundaydılar. Fabrikalardaki gece vardiyaları çok sayıda işçinin uyku düzenini bozuyordu. O dönemde çalar saat vardı ancak pahalı ve güvenilmezdi.
Dönemin şartları oldukça zorluydu. Çalışanların hayatı bıçak sırtındaydı. İşe geç kalmak, işçiler ve aileleri için hızlı bir işten çıkarılma ve yoksulluğa sürüklenme anlamına geliyordu. Knocker-Uppers fikri de işte buradan çıktı.
İnsan Çalar Saat: Knocker-Uppers
İşçileri işlerine yetişebilmeleri için zamanında uyandırma görevi hızla bir meslek haline dönüştü. Knocker-Uppers, işçileri uyandırmak için pek çok farklı yöntem kullanıyordu. Her çalışanın kendine özgü yöntemleri vardı. Bambudan yapılan uzun sopalar, bastonlar ya da bezelye fırlatan tüf-tüfler…
Tüm bu yöntemler kullanılarak, sabahın erken saatlerinde uyanması gereken işçiler, kapıları ya da yatak odalarının camlarına tıklatılarak uyandırılıyordu. Uyandırıcılar müşterisinin uyandığından emin olmadan, evin önünü terk etmezdi.
Uyandırıcı olarak görev yapanlar genellikle orta yaş üstündeki kadın ve erkeklerdi. Ek gelir elde etmek amacıyla sabah devriyelerinde bu görevi üstlenen polis memurları da vardı. Fiziksel olarak zorlayıcı bir iş olmamasına rağmen kolay bir iş değildi. Bu görevi yapanlara çok az ödeme yapılırdı ve sıklıkla sözlü tacizlerle karşılaşırlardı.
Uyandırma mesleği o kadar yaygındı ki, İngiliz edebiyatının en ünlü yazarlarından Charles Dickens “Büyük Umutlar” adlı romanında bir uyandırıcıyı tasvir etmişti.
Knocker-Uppers elektriğin yaygınlaşması ve uygun fiyatlı çalar saatlerin ortaya çıkmasıyla 1940’larda ve 1950’lerde çoğu yerde son buldu. Yine de 1970’ler başına kadar İngiltere’nin bazı kasabalarında varlığını sürdürdü.
