İngiltere’li fotoğrafçı Aram Balakjian’ın, babasının ölümünden sonra aile evini temizlemesi adeta geçmişi yaşatan bir fotoğraf projesine yol açtı.
Evleri yedi yatak odasına sahip büyük bir evdi ve 27 yıldır Balakjian ailesine aitti. Ebeveynlerinin sanatçı olması, evin dokunulmasına asla izin verilmeyen nesnelerle dolu olmasına neden oluyordu.
Dört yıl önce kanserden annesinin ölümü zaten Aram Balakjian’da bir kariyer değişikliği tetiklemişti: Aram, yazma ve fotoğraf tutkusunu geliştirmek için web tasarım işine başlamayı düşünüyordu. Bu işe evi temizleyerek ve o evin fotoğraflarını çekerek başladı.
“Düşündüm, burayı bir daha göremeyecektim. O yüzden evde nelerin olduğunu yakalamak istedim, fotoğraflar çektim” dedi. Neredeyse otuz yıllık aile hayatını inceleme sürecinin zahmetli ve acı verici olacağını biliyordu ama Londra‘nın kuzeyindeki eve taşındığında Aram altı yaşındaydı ve fotoğraflar onun için anılarını, kız kardeşi Tamar‘ı ve gelecekteki çocuklarını güvence altına almanın bir yoluydu.
Nereden başlayacağını bilmiyordu çünkü ev kayıplarla, anılarla doluydu. Babası Marc Balakjian, annesi Dorothea Wight‘ın dört yıl önce vefat ettiği oturma odasında ölmüştü.
Her yer duygusal nesneler ile döşenmişti; annesinin ölümünden sonra babasının tuttuğu bir günlük, kederli çekingen şiirleri… Her biri duygusal bir değerleme gerektiriyordu. “Hayatlarını inceliyorsunuz. Hikayelerinin sonunu… Gerçekten onlar öldükten sonra geriye kalanlar hakkında bir fikirleri var. Ve elbette bir de yüzlerce aile fotoğrafı.”
Aram Balakjian temizlik bittiğinde, bu kez boş odaları fotoğraflamak için fotoğraf makinesini eline aldı. “İleriye bırakmaya çalıştığım ev değildi. Ebeveynlerimizin hatırasıydı.”
Boş Evleri Hayata Döndüren Fotoğraflar
Evi boşalttıktan sonra boş evin son halini bulduğu fotoğraflarla yan yana koyma ya da birleştirme fikri oluştu. “Bunun nedeni, evi temizlerken yaşadıklarımın garip karşıtlığını göstermek için…”
Aileden kişilerin içinde bulunduğu dolu bir odanın basılmış fotoğrafını evin tamamen aynı yerinde boş odaları arka plana alarak çekti. Hem öncesini hem de sonrasını tek bir çerçevede gösteren görüntü onu heyecanlandırdı. Aynısını, ortaya çıkardığı yüzlerce aile fotoğrafıyla denedi. “İki görüntünün sıralanmasını sağlayabilirim. Geçmişe açılan bir pencereden bakmak gibi…”
“Projeyi yapabilmemin tek yolu kendimi baktıklarımdan ayırmaktı” diyor. “Çoğu zaman, tuttuğum anlık görüntüye bakmadım. Kendime o zamana gitme ve o odada bulunma izni vermedim. Daha teknik açıdan baktım ve öyle düşünmeye çalıştım.”
İki ay boyunca, yaklaşık 3.000 fotoğraf çekti.
Aram Balakjian, “Baktığımda, yaptığım şey duygusal değildi” diyor. En sonunda evi yeni bir aileye teslim etmekten çok mutlu olduğunu belirtiyor ve “Bu alanı 30 yıl boyunca ödünç aldığımızı hissettim. Bu muhteşem şeyleri biz inşa ettik ve artık başka birilerinin olmasının zamanı gelmişti.” sözleri de bunu destekliyor.
